bay EVET :)

Komedi, zor zanaat. Sinemadaki türler içerisinde oyuncusunun sırtına belki de en fazla yük bindireni. O yüzden Jim Carrey gibi, vücut dilini iyi kullanmayı bilen oyuncuları kadrosunda barındıran filmler maça 1-0 önde başlıyorlar. "Bay Evet" de, Jim Carrey sayesinde sıradan komedilerin bir adım önünde. Bununla birlikte tez ve antitez meselesini de hikayesinde barındıran bir film.

Bay Evet", kendi halinde yaşayan, önüne çıkan birçok fırsatı 'hayır' diyerek geri tepen Carrey'nin canlandırdığı Carl Allen'ın hikayesiyle başlıyor. Carl, katıldığı kişisel gelişim semineriyle birlikte her şeye 'evet' demeye razı geliyor. İşler ilk başta yolunda gitse de Carl sonradan çuvallamaya başlıyor. Nihayetinde, her şeye evet ya da hayır demenin yerine, her özgün olaya göre mantıklı cevaplar sunmanın daha doğru olduğu sonucuna varıyor.

Biraz dikkatli bakılırsa filmin hikayesinin diyalektik kavramına uygun bir yapıda olduğu fark edilebilir. Buna göre Carl'ın her şeye hayır demesi bir tez olarak sunuluyor. Carl, arkadaşının telefonunu açmaya, arkadaşının nişan törenine gitmeye ve daha birçok şeye hayır diyor. Ancak bu 'hayır' döneminin çok hayırlı bir sonla bitmeyeceği de anlaşılmaya başlanıyor. Yani tezin, antitezi oluşmaya başlıyor. Carl rüyasında yalnız başına öldüğünü, arkadaşlarını kaybettiğini görüyor ve filmdeki 'antitez' dönemi başlıyor. Bu dönem, Carl'ın koşulsuz her şeye 'evet' dediği döneme tekabül ediyor. Böylelikle film bu antitezi sorgulamaya başlıyor ancak bunun da sorunlu bir yaklaşım modeli olduğunu öne sürerek, 'evet' ve 'hayır'ların bir sentezinin en makbulü olduğu yorumunu getiriyor. 'Evet' ve 'hayır'lardan 'belki' sentezine ulaşıyor (Film, açık bir biçimde evet, hayır ve belki kelimeleriyle oynuyor ve bu sözcükleri karakterlerin ağzından dillendiriyor). Yani film tez, antitez ve sentez üçlemesinin basit bir denklemini kurarak diyalektik kavramına dayanıyor.